Η ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑ ΤΟΥ ΔΙΑΣΩΣΤΗ ΚΑΙ Η ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ ΤΟΥ ΠΕΝΘΟΥΣ

Ο θάνατος ενός ανθρώπου αποτελεί για το διπλανό του μια από τις δυσκολότερες καταστάσεις στις οποίες μπορεί να βρεθεί.
Αν  ο επιζών είναι συγγενής η στενός φίλος του θανόντα, είναι ακόμη δυσκολότερο γι αυτόν να αποδεχτεί το γεγονός.
Ανάλογες συναισθηματικές αντιδράσεις για το χαμό του αγαπημένου προσώπου η του φίλου εκδηλώνονται και θα πρέπει να θεωρούνται αναμενόμενες. 
Για την ακρίβεια, είναι αναμενόμενο ότι κι εσείς σαν διασωστες θα δοκιμάσετε συναισθηματική φόρτιση για το θάνατο κάποιου ασθενούς. Τα συναισθήματα και η συγκίνηση είναι μέρος του πένθους. Όλοι μας δοκιμάζουμε τέτοια συναισθήματα μετά από μια δεινή κατάσταση που μας πληγώνει.
Το 1969, η Dr Elisabeth Kubler Ross δημοσίευσε ερευνητική εργασία που απεκάλυπτε ότι οι άνθρωποι περνούν από διάφορα στάδια πένθους.

Τα σταδία του πένθους έχουν ως ακολούθως:

1.    Άρνηση. Μη αποδοχή της διάγνωσης η της φροντίδας, εξωπραγματικές προσδοκίες για θαύματα, αποτυχία κατανόησης της αιτίας που δεν υπάρχει κάποια βελτίωση

2.    Θυμός. Εχθρικότατα. Προβολή των κακών νέων στο περιβάλλον και συχνά προς όλες τις κατευθύνσεις και σε τυχαίες στιγμές. Το άτομο ξεσπά. Σε κάποιον πρέπει να καταλογιστεί ευθύνη και αυτοί που την έχουν πρέπει να τιμωρηθούν.

3.     Διαπραγμάτευση. Μια προσπάθεια να εξασφαλιστεί κέρδος έναντι καλής διαγωγής, η μια υπόσχεση αλλαγής του τρόπου ζωής: 
 << υπόσχομαι να είμαι ο τέλειος ασθενής  αν τα καταφέρω να επιβιώσω μέχρι το τάδε γεγονός>>.

4.    Κατάθλιψη. Έκδηλη έκφραση του πένθους, εξωτερικευμένος θυμός, απελπισία, επιθυμία θανάτου. Σπάνια σχετίζεται με απόπειρες αυτοκτονίας, πλήρη απόσυρση η παραίτηση πολύ πριν η ασθένεια φτάσει στο τελικό στάδιο. Ο ασθενής είναι συνήθως σιωπηλός.

5.    Αποδοχή. Το απλό << ναι>>. Εδώ ο ασθενής αισθάνεται καταδικασμένος, ότι όλα τέλειωσαν και είναι έτοιμος να πεθάνει.
Τα παραπάνω σταδία μπορεί να διαδέχονται το ένα το άλλο η να εκδηλώνονται ταυτόχρονα. Η διάρκεια τους ποικίλλει.

Παρόλο που το γεγονός  του θανάτου δεν έχει ακόμη επέλθει, ο ασθενής ξέρει ότι θα συμβεί. Ο ασθενής δεν ελέγχει τη διαδικασία. Θα πεθάνει είτε είναι έτοιμος είτε όχι. Έξαλλου ακόμη και αν είναι έτοιμος, αυτό δεν σημαίνει ότι θα είναι χαρούμενος γι’ αυτό. Μπορεί να αντιμετωπίσετε περιπτώσεις στις οποίες ο ασθενής βρίσκεται κοντά στο θάνατο και θα χρειαστεί να καθησυχάσετε και να παράσχετε συναισθηματική φροντίδα. 

ΠΗΓΗ:Επείγουσα Ιατρική, Μεταφορά και αντιμετώπιση Βαρέως Πάσχοντος και τραυματία, Ιατρικές εκδόσεις Π.Χ Πασχαλίδη, Γενική Επιμέλεια- Πρόλογος Ρούσσος Χαράλαμπος,      Κεφ 2, Η καλή κατάσταση του Διασώστη, σελ.29.