Στην Ελληνική κοινωνία που ζούμε,όλοι καλούμαστε να παίξουμε ρόλους,ως Πολίτες,ως Γονείς,ως Δάσκαλοι,ως Υπάλληλοι Δημόσιων Οργανισμών ή Πολιτικών Σχηματισμών…
Προφανώς,οι ρόλοι αυτοί είναι ιδιαίτερα κρίσιμοι για τους εαυτούς μας,τους συμπολίτες μας,την Κοινωνική Συνοχή,την Ευημερία και τον Πολιτισμό.
Είναι αυτοί οι ρόλοι,οι οποίοι διαμορφώνουν την Εθνική Κουλτούρα και Ταυτότητα της Χώρας μας,το ποιόν και το γίγνεσθαι της Κοινωνίας μας.
Είναι αυτοί οι ρόλοι,που καθορίζουν την ίδια την πορεία της Χώρας μας και άμεσα ή έμμεσα το προσωπικό μας ‘’εύ ζην’’.
Το καθηκοντολόγιο του ‘’Διασώστη-Πλήρωμα ασθενοφόρου’’ είναι πλέον ξεκάθαρο και δεν χωράει αμφισβήτηση,από την στιγμή που επίσημα έχει κοινοποιηθεί από την Εφημερίδα της Κυβερνήσεως.
Από το άρθρο αυτό όμως,λείπουν τα κυριότερα και πιο νευραλγικά γνωρίσματα που πρέπει να έχει ένας Διασώστης,ο οποίος θα κληθεί να βοηθήσει συμπολίτες του,σε μια δύσκολη γι’αυτούς στιγμή.Λείπουν οι Αξίες που μαθαίνουμε μικροί από τους γονείς μας,Αξίες που θα έπρεπε να μας υπενθυμίζουν οι Δάσκαλοι στο σχολείο,ή που μας κηρύττουν οι Πατέρες της Εκκλησίας μας.
Ο Διασώστης,λόγω της ιδιαιτερότητας της δουλειάς του,είναι ένας κοινωνικός λειτουργός που πρωτίστως θα έπρεπε κατά την ταπεινή μου γνώμη να διαθέτει Ευαισθησία προς τους ανθρώπους,Ακεραιότητα,Εντιμότητα,Φιλομάθεια,Υπομονή και Επιμονή, Συνέπεια, Αξιοπρέπεια,Αυτοσεβασμό,Σεβασμό των Δικαιωμάτων του Άλλου, Υπευθυνότητα, Αλληλεγγύη,Ταπεινοφροσύνη,Αγάπη,Γενναιοδωρία και Συμπόνοια.
Θα πρέπει όπως υποστηρίζουν οι Γέροντες μας,πρώτον να μπορούν να ξεχωρίσουν το καλό από το κακό,δεύτερον να βρούν την δύναμη να επιλέξουν το καλό..και το πιο δύσκολο απ’όλα,να συντηρήσουν στην καθημερινότητά τους αυτό το καλό…
Να ακούν και να κρίνουν,αν αυτό που τους υπαγορεύεται από τους ‘’αρχαιότερους’’ Διασώστες ή ακόμη και τους ανωτέρους τους,είναι προς το συμφέρον του Ασθενούς-Τραυματία ή αποβλέπει στην προσωπική ‘’βόλεψη’’ του καθενός..
Να διακατέχεται τέλος,από Αίσθημα Δικαίου και Συνεργασίας,Κοινής Ωφέλειας και Προόδου,συναδέλφων και Υπηρεσίας…
Πολλοί πιστεύουν πως όλα αυτά,είναι έμφυτες ικανότητες που δεν γίνεται να αναπτυχθούν,εφόσον δεν υπάρχουν..
Αν πίστευα το ίδιο δεν θα έμπαινα στον κόπο να γράψω κάτι τέτοιο..Ως άνθρωποι,πιστεύω πως όλοι διαθέτουμε μεγάλα περιθώρια προσωπικής ανάπτυξης,κάτι που απαιτεί βεβαίως την ικανότητα και την διάθεση να ζούμε μαθησιακά το ταξίδι της ζωής μας,ακόμη και της επαγγελματικής πτυχής της.
Σίγουρα μέσα από τις 20 αυτές γραμμές κανένας δεν θα μπορούσε να αλλάξει νοοτροπία,τρόπο σκέψης και συμπεριφοράς,ας είναι όμως ένα προσωπικό για τον καθένα σας ερέθισμα,για ενδοσκόπηση και αυτοστοχασμό.Σίγουρα επίσης αυτό που σας προτείνω,είναι πιο δύσκολο από το να είστε ένας εφησυχασμένος Δημόσιος Υπάλληλος.Είστε όμως η επόμενη γενιά της Υπηρεσίας μας και αυτό σας μεταφέρει την ανάλογη ευθύνη.Απο πάντα έλεγα πως ‘’πολλοί καλοί Διασώστες,φτιάχνουν μια καλή Υπηρεσία’’..Επιδείξτε από την στιγμή της πρόσληψης σας αίσθημα συνεργασίας για κοινή Πρόοδο με τους συναδέλφους σας,γιατί έχει αποδειχθεί πως τα θετικά αποτελέσματα και οι αγώνες κερδίζονται από ομάδες και όχι από αθροίσματα ατόμων..
Είμαι σίγουρος πως όταν μετά από χρόνια θα κανετε ο καθένας σας την αυτοκριτική του,θα αισθανθείτε Περηφάνια που με Αξίες και Ιδανικά,τρέξατε και προσφέρατε Πρώτες Βοήθειες Υψηλού Επιπέδου στους συμπολίτες μας. Διαβάστε,εκπαιδευτείτε και αποκομίστε όσα περισσότερα εφόδια και γνώσεις μπορούν να σας προσφέρουν διάφορα σεμινάρια και πτυχία σχετικά με την δουλειά μας…
Και αν ποτέ συναντήσετε δυσκολίες,να μην φοβηθείτε,ούτε να σας αποτρέψουν από τον στόχο σας..
Θυμηθείτε εξάλλου τι είχε πεί κάποτε ο Νίτσε…’’Τα δέντρα που θέλουν να φτάσουν σε περήφανα ύψη,πρέπει να περάσουν από καταιγίδα΄΄….
ΚΕΙΜΕΝΟ : ΑΝΑΣΤΑΣΗΣ ΣΤΕΦΑΝΑΚΗΣ - ΔΙΟΡΙΣΜΕΝΟΣ ΔΙΑΣΩΣΤΗΣ ΕΚΑΒ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου